Efnan Atmaca- Bir muharririn birinci romanından itibaren onunla yürümek, geçtiği duraklarda birlikte mola vermek, değindiği hususlarla kendi hayatınızda farklı pencereler açmak, seyahatlerin en öğretici ve en keyiflilerinden. Nermin Yıldırım benim için işte o müelliflerden biri. Belleğin derinlerine açılan sorgulamalarıyla başlayan bu seyahatte bir fazlaca keşfine ortak etti okurlarını Yıldırım. Daima bir bağ vardı romanları içinde. Bir daha sonrakine işaret eder üzereydi satırlarında. En son “Ev”le “Çocuklar bulunmak için saklanır, yakalanmak için kaçarlar. Aranmayanlar ve bulunmayanlar da büyüyünce benim üzere olurlar” diyen kahramanla okurlarının kendi çocukluğuna dönmesine salık verdi. O romanıyla “Duygu Asena hanımın Hâlâ İsmi Yok Roman Ödülü”nün de sahibi oldu. Artık ise kıssalarıyla döndü. Yüreğine fazla gelen hikayeleri “Bavula Sığmayan”da paylaştı.
Bir aile ağıtı
Üç kısımdan oluşuyor bu kıssalar. “Aile Yalanları” isimli birinci kısımda üç hikaye birbirini tamamlıyor. Anne, baba ve kızlarının anlattıklarıyla yaşananların bilinmeyen tarafları aydınlanıyor, aile palavraları ortaya çıkıyor. Bu üç hikayede aile olmak, aldatmak, aldanmak, mutluluğun manası sorgulanırken birebir yastığa baş koyup ayrı istikamete bakan beşerler var. “Ne vakit birbirimize sevmekten vazgeçtik, nasıl bu biçimde yaşamayı kabullendik, katlanmanın fedakârlık mı yoksa korkaklık mı olduğunu niye hiç sorgulamadık?” tartışmalarına davet ediyor müellif okurunu. Hem hayli tanıdık birebir vakitte daima diğerinin yaşadığını kabul etmek istediğimiz bir aile ağıtı bu kısım. Birbirinin gözünün içine bakıp palavra söylerken sadece onlar üzülmesin mazeretini kullananların kıssaları. Aslında tek istediklerinin sevdiklerinin memnunluğu olduğunu savunanların. Aldatan ile aldatılanın kovalamaca oynadığı ve daima birbirine karıştığı, epey bildik, her ailenin tarihinde yatan sırları okurun kulağına fısıldıyor Yıldırım. bir daha aile fertleri duymadan, bir daha onlara çaktırmadan…
Hiç sormadıklarımız
İkinci kısmın ismi “Dolunay Kaçkınları”. Bu kısımda birbiriyle konusal olarak ilişkili lakin birbirinin devamı olmayan üç kıssa var. Ortak özellikleri üçününde gerçeğinin de ay ışığıyla aydınlanması. Beni en çok “Bir Mahizer Zamanı” etkiledi. Yıldırım, hoşluğunun yükünü hayatı boyunca sırtında taşıyan Mahizer Hanım’ın yaşadıklarını anlatıyor bu öyküde. Dedesinin 102 yaşında son nefesini kulağına üflediği Mahizer Hanım’ın yüzü ne kocadan ne evlattan ne de torundan gülüyor. Bir “oh” çekemeden geçip gidiyor dünyadan. Torunu hikayenin bir yerinde onu hayatta en yeterli anlayan kişinin anneannesi olduğunu, daima şefkatine sığındığını lakin hiç şefkatini ona açmadığını, bir günden bir güne “Mutlu musun?” sorusunu sormadığını anlatıyor. İçim cız etti bu satırları okurken. Bize şefkatlerini açanlara karşı kör olduğumuzla, güya yaralarımızı saranların hiç yarası olmadığına kendimizi inandırdığımızla yüzleştim. Öteki iki hikayeden “Dönmek” bir hasret ve pişmanlık kıssası anlatırken, “Narin, Ben Geldim” kimi buluşmalara geç kalmamak gerektiğini hatırlatıyor.
Beyaz yalanlar
Son kısma ise “Kronos Aylakları” ismini vermiş Yıldırım. Kronos’tan yani vakit rabbinden kaçanların hikayeleri yer alıyor bu kısımda. Kitaba ismini veren “Bavula Sığmayan” da bu kısımda. Kitabın en yumuşak, en naif, en tanıdık hikayesi bu. Ablasının gelin olup giderken onu da bavuluna koyacağını söylerken aslında kandırıldığı gerçeğiyle sarsılan küçük kız kardeşin hissettiklerini anlatıyor Yıldırım. Başta da söylemiş olduğim üzere daima takip ediyor Yıldırım’ın satırları birbirini. Bu hikayeyle de bir daha üzülmesin diye kandırılan bir küçük kız var. Ve kimse bilmiyor ki küçükken yaşadığımız bu hayal kırıklıkları, bizi sevenlerin sırf mutsuz olmayalım diye bizi kandırırken yüreğimizde açtıkları yaralar yakamızı hiç bırakmıyor. Kaç yaşına gelirsek gelelim o yaralar sık sık gösteriyor kendini. daha sonra da niye ruhlarımızın tedavi olmadığını sorgulayıp duruyoruz. Yıldırım bu kitapta ruhumuzda açılan yaraları anlatıyor. O denli epey yara var ki anlatılacak. Yıldırım da anlatıyor o yaraları, nasıl açıldıklarını, nelere mâl olduklarını… Tahminen tanırsak, bilirsek yaralarımızı; tedavisinin de ne olduğunu buluruz. Denemeye değmez mi?
Bir aile ağıtı
Üç kısımdan oluşuyor bu kıssalar. “Aile Yalanları” isimli birinci kısımda üç hikaye birbirini tamamlıyor. Anne, baba ve kızlarının anlattıklarıyla yaşananların bilinmeyen tarafları aydınlanıyor, aile palavraları ortaya çıkıyor. Bu üç hikayede aile olmak, aldatmak, aldanmak, mutluluğun manası sorgulanırken birebir yastığa baş koyup ayrı istikamete bakan beşerler var. “Ne vakit birbirimize sevmekten vazgeçtik, nasıl bu biçimde yaşamayı kabullendik, katlanmanın fedakârlık mı yoksa korkaklık mı olduğunu niye hiç sorgulamadık?” tartışmalarına davet ediyor müellif okurunu. Hem hayli tanıdık birebir vakitte daima diğerinin yaşadığını kabul etmek istediğimiz bir aile ağıtı bu kısım. Birbirinin gözünün içine bakıp palavra söylerken sadece onlar üzülmesin mazeretini kullananların kıssaları. Aslında tek istediklerinin sevdiklerinin memnunluğu olduğunu savunanların. Aldatan ile aldatılanın kovalamaca oynadığı ve daima birbirine karıştığı, epey bildik, her ailenin tarihinde yatan sırları okurun kulağına fısıldıyor Yıldırım. bir daha aile fertleri duymadan, bir daha onlara çaktırmadan…
Hiç sormadıklarımız
İkinci kısmın ismi “Dolunay Kaçkınları”. Bu kısımda birbiriyle konusal olarak ilişkili lakin birbirinin devamı olmayan üç kıssa var. Ortak özellikleri üçününde gerçeğinin de ay ışığıyla aydınlanması. Beni en çok “Bir Mahizer Zamanı” etkiledi. Yıldırım, hoşluğunun yükünü hayatı boyunca sırtında taşıyan Mahizer Hanım’ın yaşadıklarını anlatıyor bu öyküde. Dedesinin 102 yaşında son nefesini kulağına üflediği Mahizer Hanım’ın yüzü ne kocadan ne evlattan ne de torundan gülüyor. Bir “oh” çekemeden geçip gidiyor dünyadan. Torunu hikayenin bir yerinde onu hayatta en yeterli anlayan kişinin anneannesi olduğunu, daima şefkatine sığındığını lakin hiç şefkatini ona açmadığını, bir günden bir güne “Mutlu musun?” sorusunu sormadığını anlatıyor. İçim cız etti bu satırları okurken. Bize şefkatlerini açanlara karşı kör olduğumuzla, güya yaralarımızı saranların hiç yarası olmadığına kendimizi inandırdığımızla yüzleştim. Öteki iki hikayeden “Dönmek” bir hasret ve pişmanlık kıssası anlatırken, “Narin, Ben Geldim” kimi buluşmalara geç kalmamak gerektiğini hatırlatıyor.
Beyaz yalanlar
Son kısma ise “Kronos Aylakları” ismini vermiş Yıldırım. Kronos’tan yani vakit rabbinden kaçanların hikayeleri yer alıyor bu kısımda. Kitaba ismini veren “Bavula Sığmayan” da bu kısımda. Kitabın en yumuşak, en naif, en tanıdık hikayesi bu. Ablasının gelin olup giderken onu da bavuluna koyacağını söylerken aslında kandırıldığı gerçeğiyle sarsılan küçük kız kardeşin hissettiklerini anlatıyor Yıldırım. Başta da söylemiş olduğim üzere daima takip ediyor Yıldırım’ın satırları birbirini. Bu hikayeyle de bir daha üzülmesin diye kandırılan bir küçük kız var. Ve kimse bilmiyor ki küçükken yaşadığımız bu hayal kırıklıkları, bizi sevenlerin sırf mutsuz olmayalım diye bizi kandırırken yüreğimizde açtıkları yaralar yakamızı hiç bırakmıyor. Kaç yaşına gelirsek gelelim o yaralar sık sık gösteriyor kendini. daha sonra da niye ruhlarımızın tedavi olmadığını sorgulayıp duruyoruz. Yıldırım bu kitapta ruhumuzda açılan yaraları anlatıyor. O denli epey yara var ki anlatılacak. Yıldırım da anlatıyor o yaraları, nasıl açıldıklarını, nelere mâl olduklarını… Tahminen tanırsak, bilirsek yaralarımızı; tedavisinin de ne olduğunu buluruz. Denemeye değmez mi?