Seyhan Akıncı – Dünyanın en büyük İngilizce sözlüğü olan Oxford Languages, bu yıl birinci kez Yılın Sözcüğü’nü halk oylaması ile belirledi. Yarışı yüzde 93 oy oranıyla “Goblin mode” kazandı. Aday üç sözcükten biri de #IstandWith idi… Malum hepimiz toplumsal medya üzerinden birileri ile dayanışıyoruz ve pek azımız o hashtag’in gerçeği yansıtıp yansıtmadığını düşünüyoruz. Direktör Kayhan Berkin’in “Sınırlar” ismiyle Davit Mamet’in yazdığı “Olenna”dan uyarladığı oyun tam da bunu düşünmemizi istiyor ve bunu yaparken izleyiciyi sonlarda dolaştırıyor.
Ecem Uzun’la Kenan Ece’yi sahnede buluşturan “Sınırlar” bir üniversite hocası ile öğrencisi içindeki diyaloglar ve tarafların bu bağlantıya yükledikleri manalarla şekilleniyor. Can, üniversitede profesörlüğe atanmayı beklemektedir. Ecrin ise Can’ın dersinde başarısız olmuştur ve bu başarısızlığın niçinlerini anlamaya çalışır. bir hayli şeyi anlamakta kuvvetlik çeken Ecrin, hocasının üniversitedeki odasına masraf. Genç, güzel, başarılı ve bütün bu vasıflarının özgüveniyle ağzından çıkanı kulağının pek işitmediği bir hoca vardır karşımızda. Basamakları üst gerçek çıkarken pek çoğumuz nasılızdır bilirsiniz… Terfi almak üzere olan Can, standartlarını biraz daha üst taşımak için vakit kaybetmez. Daha büyük, bahçeli bir mesken. Araplardan uzakta, çocuğu için daha azına razı olmasını düşünemeyiz elbet(!) bir özel okul hazırlıklarına başlanmıştır bile.
Mansplaining’in sınırlarında
Ecrin ise taşradan kente gelmiş, üniversitenin hayatını değiştirmesini hayal eden genç bir bayandır. Korona ve Zoom ile bölünen gerçekliği daha sonrası epeyce daha öfkeli ve hırslıdır. Hangimiz görünmez olmaya katlanabilir ki! Üstelik tam karşımızda biri daha fazlası için avuçlarını ovuşturup yılgın bir müsamahayla bizi teselli etmeye çalışırken… Işıklar sonucup oyuncular sahneye bir daha geldiğinde roller bir modül değişmiştir. Ecrin, bir şeyleri gerçek ya da yanlış anlamış ve Can hakkında cinsel taciz şikâyet dilekçesini atama komitesine iletmiştir. Bahçeli büyük konut, özel okul, terfi artık fazlaca daha uzaktır. Sanki Ecrin, Can’ın dersinden hiç bir şey anlamadığını anlatmaya çalışırken Can, mansplaining’i (Bir bayana bir şeyi küçümseyici, çok kendine güvenen ve ekseriyetle yanlış yahut çok sıradanleştirilmiş bir biçimde yorumlamak yahut açıklamak) usul yordam işletmiş midir yoksa Ecrin’in kendi yorumu mudur? Seyircinin zihni, Can’ın dilekçeyi geri çekmesi konusunda ikna etmek üzere Ecrin’i yeniden odasına çağırdığı görüşmesinde artık daha bulanıktır… Oyunun tanıtım broşüründe tam da bu söylenir: “Kafanızın karışmasına hazır olun.”
Yıkım bir hashtag uzağımızda
Işıklar bir kere daha sonucur ve akabinde Ecrin ile Can bir daha Can’ın üniversitede boşaltmak zorunda kalacağı odasında görüşme hâlindedir. Can, yıllar ortasında inşa ettiği her şeyin yıkılışını seyretmenin sonundadır.
Ecrin, ona tüm bunları kaybetmemesi için bir koşulla gelir. Lakin o da ne? Can, oldukcatan bir hastag’in öznesi olmuştur bile… Oğluna gururla bırakacağı en büyük mirası ders kitabını müfredattan çıkarma kaidesi dahi artık sineması geri sarmaya yetmeyecektir.
Ecem Uzun’la Kenan Ece’yi sahnede buluşturan “Sınırlar” bir üniversite hocası ile öğrencisi içindeki diyaloglar ve tarafların bu bağlantıya yükledikleri manalarla şekilleniyor. Can, üniversitede profesörlüğe atanmayı beklemektedir. Ecrin ise Can’ın dersinde başarısız olmuştur ve bu başarısızlığın niçinlerini anlamaya çalışır. bir hayli şeyi anlamakta kuvvetlik çeken Ecrin, hocasının üniversitedeki odasına masraf. Genç, güzel, başarılı ve bütün bu vasıflarının özgüveniyle ağzından çıkanı kulağının pek işitmediği bir hoca vardır karşımızda. Basamakları üst gerçek çıkarken pek çoğumuz nasılızdır bilirsiniz… Terfi almak üzere olan Can, standartlarını biraz daha üst taşımak için vakit kaybetmez. Daha büyük, bahçeli bir mesken. Araplardan uzakta, çocuğu için daha azına razı olmasını düşünemeyiz elbet(!) bir özel okul hazırlıklarına başlanmıştır bile.
Mansplaining’in sınırlarında
Ecrin ise taşradan kente gelmiş, üniversitenin hayatını değiştirmesini hayal eden genç bir bayandır. Korona ve Zoom ile bölünen gerçekliği daha sonrası epeyce daha öfkeli ve hırslıdır. Hangimiz görünmez olmaya katlanabilir ki! Üstelik tam karşımızda biri daha fazlası için avuçlarını ovuşturup yılgın bir müsamahayla bizi teselli etmeye çalışırken… Işıklar sonucup oyuncular sahneye bir daha geldiğinde roller bir modül değişmiştir. Ecrin, bir şeyleri gerçek ya da yanlış anlamış ve Can hakkında cinsel taciz şikâyet dilekçesini atama komitesine iletmiştir. Bahçeli büyük konut, özel okul, terfi artık fazlaca daha uzaktır. Sanki Ecrin, Can’ın dersinden hiç bir şey anlamadığını anlatmaya çalışırken Can, mansplaining’i (Bir bayana bir şeyi küçümseyici, çok kendine güvenen ve ekseriyetle yanlış yahut çok sıradanleştirilmiş bir biçimde yorumlamak yahut açıklamak) usul yordam işletmiş midir yoksa Ecrin’in kendi yorumu mudur? Seyircinin zihni, Can’ın dilekçeyi geri çekmesi konusunda ikna etmek üzere Ecrin’i yeniden odasına çağırdığı görüşmesinde artık daha bulanıktır… Oyunun tanıtım broşüründe tam da bu söylenir: “Kafanızın karışmasına hazır olun.”
Yıkım bir hashtag uzağımızda
Işıklar bir kere daha sonucur ve akabinde Ecrin ile Can bir daha Can’ın üniversitede boşaltmak zorunda kalacağı odasında görüşme hâlindedir. Can, yıllar ortasında inşa ettiği her şeyin yıkılışını seyretmenin sonundadır.
Ecrin, ona tüm bunları kaybetmemesi için bir koşulla gelir. Lakin o da ne? Can, oldukcatan bir hastag’in öznesi olmuştur bile… Oğluna gururla bırakacağı en büyük mirası ders kitabını müfredattan çıkarma kaidesi dahi artık sineması geri sarmaya yetmeyecektir.