Seray Şahinler – Romanları ve öykülerinden uyarlanan dizileriyle son yılların en çok konuşulan isimlerinden biri Gülseren Budaycıoğlu. Yaşanmış, gerçek kıssalardan yola çıkarak toplumsal psikolojiye ayna tuttuğu işleriyle hem epeyce konuşuluyor hem hayli tartışılıyor. Psikiyatride yarım asrı geride bırakan muharrir yeni romanı “Kırmızı Pelerin”de bu sefer enseste, taciz mağduru bir kıza ve birbirine eklenerek zincirleme travmaların kesitlerini sunarak “Bir kişi yahut bir olay koskoca bir ailenin yazgısına nasıl istikamet verir?” sorusuna odaklanıyor. Taciz kurbanı Ayşa ile şiddet mağduru Ali’nin hayata bir daha tutunma hikayesi bu. bir daha fazlaca sarsıcı, epey travmatik. Lakin gün sonunda bir daha umut için açık bir kapı bırakıyor.
Bu defa Ali ve Ayşa’nın serüvenini anlatmaya sizi iten şey neydi?
Anlatmak istediğim epey şey vardı. Yazmaya başlamadan evvel hangi mevzuyu ve o hususla birlikte neleri anlatmalıyım diye fazlaca düşünürüm. Bir kitap çıkar ve çabucak bir daha sonrakinin arayışına girerim. Babası zannettiği birinin tacizine uğrayan küçük bir çocuk var. Ensest ülkemizde ısrarla gizlense de ben meslek hayatım boyunca hayli duydum bunları. İstedim ki bu mevzuyu en açık biçimiyle ve o çocuğun en temiz hisleriyle anlatayım. bu biçimde bir olay karşısında bu yaşta bir çocuk neler hisseder ve yaşananlar ömrüne nasıl yansır konusunu işlemek istedim. Bir de çocuğu olmuyor diye “Nasıl olsa tekrar doğurursun” fikriyle yakınındakilerin çocuklarını alan teyzeler, halalar var. Bunların mukadderatları nasıl etkilediğini, bir babanın büyük bir ailenin mukadderatını nasıl değiştirdiğini göstermek istedim. Babaları, kızların hayatlarını bir daha yazıyor bu kitapta. Kızları memnun olsun istemiyor zira kendi de hiç keyifli olmamış.
Yazdıklarınız insanları niye bu kadar yakalıyor?
İnsanların kendilerini yakalayabilmeleri benim kitapta ya da dizideki birinci amacım. Kurgu karakter olsun istemiyorum hiç bir vakit. Zira birden fazla insan empati yapıyor. Birine üzülüyor, şefkat duyuyor ya da anlayamadığı hisleri hissediyor. bu biçimdece tabanlarda kalmış, bastırılmış birtakım hisleri kitaplarda ya da dizilerde su yüzüne çıkarıyor. Farkındalık geliştirmek istiyorum. Görsün ki, fark etsin ki teşhisi koysun. Yüzleşip, başa çıkmaya uğraş etsin. Diğerleri üzerinden daha âlâ görürüz kendi sıkıntılarımızı. Ben kimim sorusuna hakikat karşılık verebilmek için evvela biz kimiz sorusuna yanıt verebilmek gerek.
Kitaplarınızda ve dizilerde “Bu kadarı da olmaz artık” dedikten daha sonra daima yeni bir sayfanın açıldığını görüyoruz. O travmaları yaşayanlara hayata bir daha başlamak, tutunmak, uygunlaşmak için yeni bir sayfa açtırıyorsunuz.
Kişi kendi hayatına, mukadderatına istikamet vermek ister ve çabalarsa hayat bu sesi duyuyor. O kişinin ömründe umulmadık, beklenmedik şeyler oluyor. Hastalar epeyce umutsuz gelir bize. daha sonra yavaş yavaş kendileriyle barışmaya başlarlar, dehşetleri gittikçe azalır. Yüzlerindeki söz değişmeye başlar. Hayata umutla bakmaya başladıkları gün, hayat da kapısını çalmış üzere bu sesi duyar ve bütün kapıları açar. Bunu birfazlaca hastamda gördüm. Hayat sesimizi duyuyor. Bilimsel bir yanı da var, öteki türlü bakarsanız gücünüz ve coşkunuz öbür türlü olursa hayat bunun kokusunu alıyor.
“Bıraksalar tüm Türkiye’ye bakarım”
Dizileriniz fazlaca fazla konuşuluyor, her diziniz gündem oluyor. Bunu neye bağlıyorsunuz?
Hikâyenin gücüne fazlaca inanıyorum. İnsanlara epeyce önemli, bilimsel, psikiyatrik bilgiler veriyorum. Kıssaların beyne yazılma gücü fazlaca kuvvetlidür. Bir konferans üzere değildir. Birinde bilgi birinde anı var. Önce tek tek baktım hastalara. Bana bıraksalar tüm Türkiye’ye bakarım. Çok severek yapan birisiyim bu işi. Ne yapmalıyım diye düşündümi evvel kitap yazmaya karar verdim. İzleyene de o iletileri kodluyorum. Çok üzülüyorlar, ağlıyorlar ve “Oh, demek ki derine kadar indim” diyorum. Kıssalar yoluyla bu bahiste terapi görmüşler üzere. Psikiyatri bunun gücünü keşfetti. Batı dünyası da bununla uğraşıyor. Kederin, acı bir olayı seyretmenin, onunla empati yapmanın bilhassa Müslüman toplumlarda fazlaca daha sağaltıcı gücü olduğunu söylüyor.
Toplumsal olarak fazlaca yaralıyız. Nasıl çıkarız buradan?
Kafamda bu hususta fazlaca yanıt var. Şuna fazlaca güveniyorum: Halkımızın aslı bu değil. Çok uygun tanıyorum, 50 yıldır iliklerine kadar biliyorum; bir yanımız hayli sevgi doludur, merhametli ve şefkatlidir. Çok saygılıdır. Öbür toplumlara bakılırsa fazlaca daha kolay eskiye dönebiliriz. Toplum olarak her bireyin bu sorumluluğu üstlenmesi gerekiyor. Konuttan çıkıyorum, karşıma kim çıkarsa çıksın gülümseyeceğim, hatır soracağım, teşekkür edeceğim üzere küçük telkinlerin bu değişimde yeri fazlaca büyük.
“Elini kullanmak istemiyor, ‘Kirlendi’ diyor”
Kitabın temelinde bir taciz hadisesi var. Son senelerda gerek toplumsal medya ifşaları gerek dünya genelindeki #meetoo hareketi bu mevzuyu daima gündemde tutuyor. Kitabınız bu gayrete nasıl hizmet edecek?
Bu işin küçüğü, büyüğü olmaz. Ülkemizde bunu yaşayan epey bayan, erkek, genç, çocuk var. Bilhassa çocukları epeyce korkutan, yaralayan bir şey; sır üzere saklıyorlar içlerinde. Bir hastam vardı, yıllar evvel bir erkek berbat niyetle yaklaşmış kendisine. Bayan evliliği boyunca o kadar mutsuz olmuş ki başını kaldıramıyor. Eşi bana getirmişti niye bu biçimde diye. Altından bu çıktı. Elini kullanmak istemiyor, “Kirlendi” diyor. Bunu konuşmadan, dillendirmeden halledemeyiz. İnsanların psikiyatriye epey gereksinimi var. Kitapları yazmaya da bu yüzden başladım. Herkes terapiye gidemiyor, biliyorsunuz ki kıymetli bir şey. Kimi dizilerim için “Ben onu seyredemiyorum” diyenler oluyor. İşte en epeyce seyretmesi gerek şahıslar onlar. Mecnun sözünü manasından çıkarmak istiyorum. Normali tanım et deseniz her türlü şeyi tanımlarım lakin olağan insan nasıl derseniz işte onu tanım etmek epey sıkıntı.
Kitaba da ismini veren ‘Kırmızı Pelerin’in imgesel bir atfı var…
Kırmızının hayatı, aşkı temsil ettiğini düşünürüm. Odamda da daima kırmızılar vardır. Hoşlukların en şiddetli hâlidir. Pelerin hayli kullanılan bir semboldür. Kimine güç kimine gizem katar. Pelerinin içine saklanıyormuş bu bahsetmiş olduğumiz kız. Beşerler ile paylaşamadığı her şeyi onun içine gizliyor ve topluma öteki bir yüzle çıkıyor. Orada kendi değil. Pelerine saklandığında daha inançlı ve cesaretli kız olarak çıkıyor karşımıza. bu biçimde kavramsal bir şey geliştiriyor başında.
Bu defa Ali ve Ayşa’nın serüvenini anlatmaya sizi iten şey neydi?
Anlatmak istediğim epey şey vardı. Yazmaya başlamadan evvel hangi mevzuyu ve o hususla birlikte neleri anlatmalıyım diye fazlaca düşünürüm. Bir kitap çıkar ve çabucak bir daha sonrakinin arayışına girerim. Babası zannettiği birinin tacizine uğrayan küçük bir çocuk var. Ensest ülkemizde ısrarla gizlense de ben meslek hayatım boyunca hayli duydum bunları. İstedim ki bu mevzuyu en açık biçimiyle ve o çocuğun en temiz hisleriyle anlatayım. bu biçimde bir olay karşısında bu yaşta bir çocuk neler hisseder ve yaşananlar ömrüne nasıl yansır konusunu işlemek istedim. Bir de çocuğu olmuyor diye “Nasıl olsa tekrar doğurursun” fikriyle yakınındakilerin çocuklarını alan teyzeler, halalar var. Bunların mukadderatları nasıl etkilediğini, bir babanın büyük bir ailenin mukadderatını nasıl değiştirdiğini göstermek istedim. Babaları, kızların hayatlarını bir daha yazıyor bu kitapta. Kızları memnun olsun istemiyor zira kendi de hiç keyifli olmamış.
Yazdıklarınız insanları niye bu kadar yakalıyor?
İnsanların kendilerini yakalayabilmeleri benim kitapta ya da dizideki birinci amacım. Kurgu karakter olsun istemiyorum hiç bir vakit. Zira birden fazla insan empati yapıyor. Birine üzülüyor, şefkat duyuyor ya da anlayamadığı hisleri hissediyor. bu biçimdece tabanlarda kalmış, bastırılmış birtakım hisleri kitaplarda ya da dizilerde su yüzüne çıkarıyor. Farkındalık geliştirmek istiyorum. Görsün ki, fark etsin ki teşhisi koysun. Yüzleşip, başa çıkmaya uğraş etsin. Diğerleri üzerinden daha âlâ görürüz kendi sıkıntılarımızı. Ben kimim sorusuna hakikat karşılık verebilmek için evvela biz kimiz sorusuna yanıt verebilmek gerek.
Kitaplarınızda ve dizilerde “Bu kadarı da olmaz artık” dedikten daha sonra daima yeni bir sayfanın açıldığını görüyoruz. O travmaları yaşayanlara hayata bir daha başlamak, tutunmak, uygunlaşmak için yeni bir sayfa açtırıyorsunuz.
Kişi kendi hayatına, mukadderatına istikamet vermek ister ve çabalarsa hayat bu sesi duyuyor. O kişinin ömründe umulmadık, beklenmedik şeyler oluyor. Hastalar epeyce umutsuz gelir bize. daha sonra yavaş yavaş kendileriyle barışmaya başlarlar, dehşetleri gittikçe azalır. Yüzlerindeki söz değişmeye başlar. Hayata umutla bakmaya başladıkları gün, hayat da kapısını çalmış üzere bu sesi duyar ve bütün kapıları açar. Bunu birfazlaca hastamda gördüm. Hayat sesimizi duyuyor. Bilimsel bir yanı da var, öteki türlü bakarsanız gücünüz ve coşkunuz öbür türlü olursa hayat bunun kokusunu alıyor.
“Bıraksalar tüm Türkiye’ye bakarım”
Dizileriniz fazlaca fazla konuşuluyor, her diziniz gündem oluyor. Bunu neye bağlıyorsunuz?
Hikâyenin gücüne fazlaca inanıyorum. İnsanlara epeyce önemli, bilimsel, psikiyatrik bilgiler veriyorum. Kıssaların beyne yazılma gücü fazlaca kuvvetlidür. Bir konferans üzere değildir. Birinde bilgi birinde anı var. Önce tek tek baktım hastalara. Bana bıraksalar tüm Türkiye’ye bakarım. Çok severek yapan birisiyim bu işi. Ne yapmalıyım diye düşündümi evvel kitap yazmaya karar verdim. İzleyene de o iletileri kodluyorum. Çok üzülüyorlar, ağlıyorlar ve “Oh, demek ki derine kadar indim” diyorum. Kıssalar yoluyla bu bahiste terapi görmüşler üzere. Psikiyatri bunun gücünü keşfetti. Batı dünyası da bununla uğraşıyor. Kederin, acı bir olayı seyretmenin, onunla empati yapmanın bilhassa Müslüman toplumlarda fazlaca daha sağaltıcı gücü olduğunu söylüyor.
Toplumsal olarak fazlaca yaralıyız. Nasıl çıkarız buradan?
Kafamda bu hususta fazlaca yanıt var. Şuna fazlaca güveniyorum: Halkımızın aslı bu değil. Çok uygun tanıyorum, 50 yıldır iliklerine kadar biliyorum; bir yanımız hayli sevgi doludur, merhametli ve şefkatlidir. Çok saygılıdır. Öbür toplumlara bakılırsa fazlaca daha kolay eskiye dönebiliriz. Toplum olarak her bireyin bu sorumluluğu üstlenmesi gerekiyor. Konuttan çıkıyorum, karşıma kim çıkarsa çıksın gülümseyeceğim, hatır soracağım, teşekkür edeceğim üzere küçük telkinlerin bu değişimde yeri fazlaca büyük.
“Elini kullanmak istemiyor, ‘Kirlendi’ diyor”
Kitabın temelinde bir taciz hadisesi var. Son senelerda gerek toplumsal medya ifşaları gerek dünya genelindeki #meetoo hareketi bu mevzuyu daima gündemde tutuyor. Kitabınız bu gayrete nasıl hizmet edecek?
Bu işin küçüğü, büyüğü olmaz. Ülkemizde bunu yaşayan epey bayan, erkek, genç, çocuk var. Bilhassa çocukları epeyce korkutan, yaralayan bir şey; sır üzere saklıyorlar içlerinde. Bir hastam vardı, yıllar evvel bir erkek berbat niyetle yaklaşmış kendisine. Bayan evliliği boyunca o kadar mutsuz olmuş ki başını kaldıramıyor. Eşi bana getirmişti niye bu biçimde diye. Altından bu çıktı. Elini kullanmak istemiyor, “Kirlendi” diyor. Bunu konuşmadan, dillendirmeden halledemeyiz. İnsanların psikiyatriye epey gereksinimi var. Kitapları yazmaya da bu yüzden başladım. Herkes terapiye gidemiyor, biliyorsunuz ki kıymetli bir şey. Kimi dizilerim için “Ben onu seyredemiyorum” diyenler oluyor. İşte en epeyce seyretmesi gerek şahıslar onlar. Mecnun sözünü manasından çıkarmak istiyorum. Normali tanım et deseniz her türlü şeyi tanımlarım lakin olağan insan nasıl derseniz işte onu tanım etmek epey sıkıntı.
Kitaba da ismini veren ‘Kırmızı Pelerin’in imgesel bir atfı var…
Kırmızının hayatı, aşkı temsil ettiğini düşünürüm. Odamda da daima kırmızılar vardır. Hoşlukların en şiddetli hâlidir. Pelerin hayli kullanılan bir semboldür. Kimine güç kimine gizem katar. Pelerinin içine saklanıyormuş bu bahsetmiş olduğumiz kız. Beşerler ile paylaşamadığı her şeyi onun içine gizliyor ve topluma öteki bir yüzle çıkıyor. Orada kendi değil. Pelerine saklandığında daha inançlı ve cesaretli kız olarak çıkıyor karşımıza. bu biçimde kavramsal bir şey geliştiriyor başında.