9’uncu Ortaöğretim Çalıştayı bu yıl “Öğrenen Okul – Güçlenen Öğretmen” temasıyla Irmak Okulları mesken sahipliğinde düzenlendi. Çalıştayda, akademisyenler ve eğitim uzmanları farklı mevzular hakkında yaptıkları konuşmalarla çalıştaya katkıda bulundu. “Robotlar öğretmenlerin yerini alabilir mi?” konusunu ele alan Sinema İmalcisi, Senaryo Muharriri ve Direktör Birol İnanç, yapay zekaların gelecekte birfazlaca mesleği yapabileceğine değindi. Doç. Dr. İtimat ise eğitimde yapılan dört yanlış olduğunu belirterek o yanlışları şu biçimde sıraladı:
ÖĞRENMEYİ AYRIŞTIRIYORUZ
“Eğitimde aslında birfazlaca yanlışımız var. Bunlardan dördünü sıralamak istiyorum. Neyi yapamadığımızı biliyoruz, neyi yapmamız gerektiği üzerinde de çalışmamız gerekiyor. Bu sebeple yapılan birinci yanlışın akademik maharetlere öncelik verilmesi, öğrenmeyi bölmelere ayırmak olduğunu düşünüyorum. Öğrenmeyi biz matematik, fizik, kimya, müzik, fotoğraf üzere alan öğrenmesi olarak ayırıp bütünleştirmediğimizde o alanlar öğrenme esnasında da bir bütün olamıyor. Haliyle öğrenme epeyce akılda kalıcı da olmuyor. Lakin her alanın bir uzmanı var ve bunlar nasıl bütünleşecek diye sorulabilir. Lakin şu biçimde düşünelim, mesela matematik öğretirken vücut perküsyonu yapılsa nasıl olur? Matematik öğretmeni her şeyi yapmalı demiyorum ancak bu biçimde yapılsa daha bütünleştirici bir eğitim olabilir mi? özetlemek gerekirsesı öğretmenler kendilerini farklı alanlarda da geliştirip çeşitlendirebilirse bu fazlaca pahalı olur.
OKULLAR TOPLUMUN BİR YANSIMASI
İkinci yanlışımızsa öğretmenliğin iyiliğine yani ruhsal sıhhatine kıymet vermemek. Öğretmenlerin ruhsal sıhhatini ve sınıflarında yeterli olma durumunu sağlamak gerekiyor. Zira öğretmen iyiliği sınıf ortamına yansıyor. Üçüncü yanlışın okul topluluğu kültürü yaratmamak olduğunu düşünüyorum. Okul külçeşidinin hangi pahalar üzerine inşa edildiğine bakmak gerekir. Bunu temsil eden panolar, biçimler okulların içerisinde yer almalı. Örneğin; dürüstlük, yardımlaşma ya da paylaşmak bu kıymetlerden bazılarıdır ve bunlar muhakkak bir kültürü benimsemiş okullarda semboller ya da kişilerarası alakalarla gösterilmeli. Çocuklar ve gençler buna nitekim gereksinim duyuyorlar. Zira okullar küçük topluluklar, yani toplumun bir yansıması. Okulların, öğrencilerin bilhassa rahatça konuşabilecekleri, haklarını ayırt edebileceklerini ve bir katkı sunabileceklerini bilecekleri bir ortamı oluşturması gerekiyor. Ben bunu epey hudutlu düzeyde yaptığımızı düşünüyorum.
ÖNEMLİ OLAN ÇOCUĞUN KENDİSİNİ TANIMASI
Son yanlış ise çocuk iştiraki ve katkısını görmezden gelmek. Burada aslında çocukların maharet ve tutkularını keşfetmek için onlara fırsat verilmediğini vurgulayabiliriz. Asıl kıymetli olan çocuğun kendisini tanıması. Okullar, kendi marifetlerini tanıyan ve bunu geliştirmek için adımlar atan çocukların yetişmesini sağlayabilir.”
ÖĞRENMEYİ AYRIŞTIRIYORUZ
“Eğitimde aslında birfazlaca yanlışımız var. Bunlardan dördünü sıralamak istiyorum. Neyi yapamadığımızı biliyoruz, neyi yapmamız gerektiği üzerinde de çalışmamız gerekiyor. Bu sebeple yapılan birinci yanlışın akademik maharetlere öncelik verilmesi, öğrenmeyi bölmelere ayırmak olduğunu düşünüyorum. Öğrenmeyi biz matematik, fizik, kimya, müzik, fotoğraf üzere alan öğrenmesi olarak ayırıp bütünleştirmediğimizde o alanlar öğrenme esnasında da bir bütün olamıyor. Haliyle öğrenme epeyce akılda kalıcı da olmuyor. Lakin her alanın bir uzmanı var ve bunlar nasıl bütünleşecek diye sorulabilir. Lakin şu biçimde düşünelim, mesela matematik öğretirken vücut perküsyonu yapılsa nasıl olur? Matematik öğretmeni her şeyi yapmalı demiyorum ancak bu biçimde yapılsa daha bütünleştirici bir eğitim olabilir mi? özetlemek gerekirsesı öğretmenler kendilerini farklı alanlarda da geliştirip çeşitlendirebilirse bu fazlaca pahalı olur.
OKULLAR TOPLUMUN BİR YANSIMASI
İkinci yanlışımızsa öğretmenliğin iyiliğine yani ruhsal sıhhatine kıymet vermemek. Öğretmenlerin ruhsal sıhhatini ve sınıflarında yeterli olma durumunu sağlamak gerekiyor. Zira öğretmen iyiliği sınıf ortamına yansıyor. Üçüncü yanlışın okul topluluğu kültürü yaratmamak olduğunu düşünüyorum. Okul külçeşidinin hangi pahalar üzerine inşa edildiğine bakmak gerekir. Bunu temsil eden panolar, biçimler okulların içerisinde yer almalı. Örneğin; dürüstlük, yardımlaşma ya da paylaşmak bu kıymetlerden bazılarıdır ve bunlar muhakkak bir kültürü benimsemiş okullarda semboller ya da kişilerarası alakalarla gösterilmeli. Çocuklar ve gençler buna nitekim gereksinim duyuyorlar. Zira okullar küçük topluluklar, yani toplumun bir yansıması. Okulların, öğrencilerin bilhassa rahatça konuşabilecekleri, haklarını ayırt edebileceklerini ve bir katkı sunabileceklerini bilecekleri bir ortamı oluşturması gerekiyor. Ben bunu epey hudutlu düzeyde yaptığımızı düşünüyorum.
ÖNEMLİ OLAN ÇOCUĞUN KENDİSİNİ TANIMASI
Son yanlış ise çocuk iştiraki ve katkısını görmezden gelmek. Burada aslında çocukların maharet ve tutkularını keşfetmek için onlara fırsat verilmediğini vurgulayabiliriz. Asıl kıymetli olan çocuğun kendisini tanıması. Okullar, kendi marifetlerini tanıyan ve bunu geliştirmek için adımlar atan çocukların yetişmesini sağlayabilir.”