Okullarda kullanması yasak olduğu için cep telefonlarından uzak kaldıkları vakit ise teneffüslerde ne yapacaklarını, arkadaşlarıyla ne oynayacaklarını bilemiyorlar. Eğitimciler ve uzmanlar teknolojik aletlerle giderek daha fazla haşır neşir olan çocukların klâsik oyunlardan uzaklaştığı ve toplumsal yeteneklerinin farklı bir alana kaydığı görüşünde.
İlkokul öğretmeni Ayfer Karaarslan öğrencileriyle ilgili müşahedelerini şöyleki aktarıyor: “Teneffüslerde, hür vakit içinderda çocuklar ne yapacaklarını bilmiyorlar ve klâsik çocuk oyunlarından uzaklar. Bir ortada boş kaldıklarında oyun kurmadıklarını fark ediyorum. Erkekler genelde top peşinde koşuyorlar, kız öğrencilerin ise gözdesi kırtasiyelerde ya da teknoloji mağazalarında satılan yeni kuşak oyuncaklar.
Klasik oyunlara yönlendirmek ve teşvik etmek için geri dönüşüm noktasındaki plastik şişe kapaklarını kullanarak 3 taş 5 taş öğretmeye çalıştım. Benim rehberliğimde ilgilerini çekti lakin özgür kaldıklarında kimse oynamadı.
OYUN BİLMEDİKLERİ İÇİN MUTSUZLAR
Bir öbür ilkokul öğretmeni Hülya Gergin ise çocukların güç harcama muhtaçlıklarını hedefsizce koşturarak karşılamaya çalıştıklarını söyleyerek, “önceki jenerasyon olarak kendi çocukluk dönemimize baktığımızda bizler birlikte vakit geçirir, oyunlar kurar, kimseyi de dışarıda bırakmazdık. Şimdiki çocuklar hedefsiz bir biçimde yalnızca koşuyorlar, birlikte oyun oynamayı bilmiyorlar halbuki ki oyun insanı keyifli eder, şimdiki çocuklar oyun bilmedikleri için mutsuzlar. Vakit zaman sınıfça oyun kurup çocuklara rehberlik ediyorum ve orada hayli eğlendiklerini görüyorum. Lakin yalnız kaldıklarında bunu sürdüremiyorlar” diyor.
ÇOCUK, OYUNLA KENDİNİ BULUR
Klâsik oyunların çocuk gelişmenindeki olumlu tesiri bilinen bir gerçek. “Günümüzde artık çocuklar oyun oynamayı bilmiyor, bu bahiste önemli bir çoraklık var” diyen Akdeniz Üniversitesi Eğitim Fakültesi öğretim üyesi Prof. Dr. Memduh Sami Taner ise oyunun çocuk için ehemmiyetini şöyleki anlatıyor: Her coğrafyanın kendi gelenekleri ve uzun ömür tecrübelerinden süzülmüş oyun kültürü vardır. Bu kültür yardımıyla birey etrafındaki riskleri, hayatı, üretmeyi öğreten deneyimleri tecrübeler. Istırap, sevinç, rekabet üzere biroldukca hissin oyunlarda iz düşümünü bakılırsabiliriz. Oyunlar, plan kurma, kümeyle hareket etme, risk alma, liderlik, özgüven, kişisel muvaffakiyet hazzı üzere fevkalade hayat marifetleri sağlar. Örneğin yakalamaca oynayan bir çocuk arkadaşından kaçmak için bir strateji geliştirir. bununla birlikte bedensel marifetlerinin farkına varır. Fizikî kapasitesini tanırken hem de kendisini öbür oyun arkadaşlarıyla kıyaslar. Bu kıyasta geri kalmamak için kendine maksatlar koyar ve başarılı olmak için uğraşır. Bu farkındalık çocukta daha fazla şey başarma isteği uyandırır.
OYUN, ÖĞRENİRKEN DOĞAN GERİLİMDEN KURTARIR
Oyun çocuğun en doğal hakkı ve zihinsel gelişim için şayet olmazsa olmaz bir enstrümandır. Okulda yeni bir şeyler öğrenmek kolay değildir ve çocuğu zorlayan bir müddetçtir, zihni ferahlatmanın yolu da oyundur. Oyun aktiviteleri sırasında memnunluk veren biroldukca hormon salgılanır. Bu niçinle oyun çocuğun fizikî, zihinsel gelişimi ve gerilimden arınması için pek kıymetli bir terapidir ve çocuklar buna içgüdüsel olarak muhtaçlık duyar.
“BİLGİSAYAR OYUNLARI ZİHİN UYUŞTURUYOR”
Çocuğun oyun bilgisi etrafıyla kurduğu münasebetin gücüne bağlıdır. Bir çocuk sokağa çıkıyorsa, arkadaşları var ise ve bunu teşvik eden bir anne babası var ise o çocuğun oyun bilgisi ve irtibat kültürü gelişir. Toplumsal koşullar ve güvenlik algısı niçiniyle müdahaleci anne-baba sayısı arttı. Teknoloji de çocuğu sokak oyunlarından uzaklaştırdı. Bu durumlar çocuğun hayattan tat almasına mani olur hale geldi. Konsol oyunları tahminen onlara keyif veriyor fakat oturarak oynadıkları, yalnızca gözlerin hareket ettiği ve maksadın genelde ateş edip bir şeyi yıkmak ve yok etmek olduğu bu oyunların çocuklara pek bir yararı yok. Bilakis hareketsiz kalıyorlar ve zihinleri uyuşuyor. Anne ve babaların bu mevzuda dikkatli olması ve çocuklarını arkadaşlarıyla sokakta olmaya teşvik etmesi gerekiyor.
İlkokul öğretmeni Ayfer Karaarslan öğrencileriyle ilgili müşahedelerini şöyleki aktarıyor: “Teneffüslerde, hür vakit içinderda çocuklar ne yapacaklarını bilmiyorlar ve klâsik çocuk oyunlarından uzaklar. Bir ortada boş kaldıklarında oyun kurmadıklarını fark ediyorum. Erkekler genelde top peşinde koşuyorlar, kız öğrencilerin ise gözdesi kırtasiyelerde ya da teknoloji mağazalarında satılan yeni kuşak oyuncaklar.
Klasik oyunlara yönlendirmek ve teşvik etmek için geri dönüşüm noktasındaki plastik şişe kapaklarını kullanarak 3 taş 5 taş öğretmeye çalıştım. Benim rehberliğimde ilgilerini çekti lakin özgür kaldıklarında kimse oynamadı.
OYUN BİLMEDİKLERİ İÇİN MUTSUZLAR
Bir öbür ilkokul öğretmeni Hülya Gergin ise çocukların güç harcama muhtaçlıklarını hedefsizce koşturarak karşılamaya çalıştıklarını söyleyerek, “önceki jenerasyon olarak kendi çocukluk dönemimize baktığımızda bizler birlikte vakit geçirir, oyunlar kurar, kimseyi de dışarıda bırakmazdık. Şimdiki çocuklar hedefsiz bir biçimde yalnızca koşuyorlar, birlikte oyun oynamayı bilmiyorlar halbuki ki oyun insanı keyifli eder, şimdiki çocuklar oyun bilmedikleri için mutsuzlar. Vakit zaman sınıfça oyun kurup çocuklara rehberlik ediyorum ve orada hayli eğlendiklerini görüyorum. Lakin yalnız kaldıklarında bunu sürdüremiyorlar” diyor.
ÇOCUK, OYUNLA KENDİNİ BULUR
Klâsik oyunların çocuk gelişmenindeki olumlu tesiri bilinen bir gerçek. “Günümüzde artık çocuklar oyun oynamayı bilmiyor, bu bahiste önemli bir çoraklık var” diyen Akdeniz Üniversitesi Eğitim Fakültesi öğretim üyesi Prof. Dr. Memduh Sami Taner ise oyunun çocuk için ehemmiyetini şöyleki anlatıyor: Her coğrafyanın kendi gelenekleri ve uzun ömür tecrübelerinden süzülmüş oyun kültürü vardır. Bu kültür yardımıyla birey etrafındaki riskleri, hayatı, üretmeyi öğreten deneyimleri tecrübeler. Istırap, sevinç, rekabet üzere biroldukca hissin oyunlarda iz düşümünü bakılırsabiliriz. Oyunlar, plan kurma, kümeyle hareket etme, risk alma, liderlik, özgüven, kişisel muvaffakiyet hazzı üzere fevkalade hayat marifetleri sağlar. Örneğin yakalamaca oynayan bir çocuk arkadaşından kaçmak için bir strateji geliştirir. bununla birlikte bedensel marifetlerinin farkına varır. Fizikî kapasitesini tanırken hem de kendisini öbür oyun arkadaşlarıyla kıyaslar. Bu kıyasta geri kalmamak için kendine maksatlar koyar ve başarılı olmak için uğraşır. Bu farkındalık çocukta daha fazla şey başarma isteği uyandırır.
OYUN, ÖĞRENİRKEN DOĞAN GERİLİMDEN KURTARIR
Oyun çocuğun en doğal hakkı ve zihinsel gelişim için şayet olmazsa olmaz bir enstrümandır. Okulda yeni bir şeyler öğrenmek kolay değildir ve çocuğu zorlayan bir müddetçtir, zihni ferahlatmanın yolu da oyundur. Oyun aktiviteleri sırasında memnunluk veren biroldukca hormon salgılanır. Bu niçinle oyun çocuğun fizikî, zihinsel gelişimi ve gerilimden arınması için pek kıymetli bir terapidir ve çocuklar buna içgüdüsel olarak muhtaçlık duyar.
“BİLGİSAYAR OYUNLARI ZİHİN UYUŞTURUYOR”
Çocuğun oyun bilgisi etrafıyla kurduğu münasebetin gücüne bağlıdır. Bir çocuk sokağa çıkıyorsa, arkadaşları var ise ve bunu teşvik eden bir anne babası var ise o çocuğun oyun bilgisi ve irtibat kültürü gelişir. Toplumsal koşullar ve güvenlik algısı niçiniyle müdahaleci anne-baba sayısı arttı. Teknoloji de çocuğu sokak oyunlarından uzaklaştırdı. Bu durumlar çocuğun hayattan tat almasına mani olur hale geldi. Konsol oyunları tahminen onlara keyif veriyor fakat oturarak oynadıkları, yalnızca gözlerin hareket ettiği ve maksadın genelde ateş edip bir şeyi yıkmak ve yok etmek olduğu bu oyunların çocuklara pek bir yararı yok. Bilakis hareketsiz kalıyorlar ve zihinleri uyuşuyor. Anne ve babaların bu mevzuda dikkatli olması ve çocuklarını arkadaşlarıyla sokakta olmaya teşvik etmesi gerekiyor.