Actinopteri
New member
“BEN bir yerlerde boktan bir kadın olduğumu düşünüyorum çünkü yemek yapmayı bilmiyorum, çünkü evlenmedim ve çocuğum olmadı. Rasyonel olarak sorun olmadığını biliyorum ama içimde bir yerlerde bir ses var, var ve sonunda onun haklı, benim haksız olduğumu düşünüyorum.” Gece geç saatlerde Chiara Francini sahneye çıkıyor dell’Ariston all özlenen anneliğin ikilemleri (şimdiye kadar).
Kendisinin ve birçok kadının gizli düşüncelerinin hikayesi olan güçlü bir monolog. “Hayatta büyüdüğünüz bir an gelir: Bir çocuğunuz olduğunda,” diye söze başlıyor. Oyuncu, annelikten, belirli bir noktada “çığ” “doğurmaya” başlayan arkadaşların anneliğinden bahsediyor. En iyi arkadaş ve sonra diğerleri.
“Birisi size hamile olduğunu ve daha önce hiç orada bulunmadığınızı söylediğinde, sanki içinde bir şeyler patlıyor” diyor ve “tüm bunlar olurken, kutlamanız gerekiyor, çünkü hamile insanlar şiddetlidir ve sadece kutlanmak isterler. Ve acına, yalnızlığına yer yok.”
“Bebek arabaları, her yerde bebek arabaları.” “Ve ben, işlerimi daha iyi yapmaya devam eden, her zaman daha fazla kazanan, bana bakan ve beni seven daha fazla insanla. “Acele et, belki de hiç çocuğum olmayacaktı. Acele etsem bile o zaman söylenmedi. Çünkü zamanın doğru olduğuna karar verdiğinde bile, o zaman belki de vücut sana ortasını verir.” parmak ve o zaman bir hata yaptığınız, çok uzun süre beklediğiniz, başarısız olduğunuz şüphesiyle baş başa kalırsınız” diye devam ediyor aktris. Böylece “bir yankı gibi içeride yankılanan” “suçluluk duygusu” gelir.
Sonra anneliğin onu değiştirebileceği korkusu var: “Ve zaten biliyorum bebeğim, tüm yaratıcılığımı, ışığımı alacaksın”. “Seni bekliyorum ve seni o kadar çok istiyorum ki mutlaka bir hayal kırıklığı olacaksın. Ama nasıl konuşacağım…? Ama ben nasıl bir anneyim? Bu arada ben anne değilim…”
“Belki sadece sen bana gelmek istemiyorsun çünkü seni unuttuğumu, hayatı unuttuğumu düşünüyorsun. Çünkü çok meşguldüm. Ama ben sadece iyi olmak istedim, sadece hazırlıklı olmak istedim. , Benimle gurur duymanı istedim. Henüz orada olmasan bile. Belki de hep orada olduğun için, “diye bitiriyor oyuncu Ariston’un alkışlarına.
Kendisinin ve birçok kadının gizli düşüncelerinin hikayesi olan güçlü bir monolog. “Hayatta büyüdüğünüz bir an gelir: Bir çocuğunuz olduğunda,” diye söze başlıyor. Oyuncu, annelikten, belirli bir noktada “çığ” “doğurmaya” başlayan arkadaşların anneliğinden bahsediyor. En iyi arkadaş ve sonra diğerleri.
“Birisi size hamile olduğunu ve daha önce hiç orada bulunmadığınızı söylediğinde, sanki içinde bir şeyler patlıyor” diyor ve “tüm bunlar olurken, kutlamanız gerekiyor, çünkü hamile insanlar şiddetlidir ve sadece kutlanmak isterler. Ve acına, yalnızlığına yer yok.”
“Bebek arabaları, her yerde bebek arabaları.” “Ve ben, işlerimi daha iyi yapmaya devam eden, her zaman daha fazla kazanan, bana bakan ve beni seven daha fazla insanla. “Acele et, belki de hiç çocuğum olmayacaktı. Acele etsem bile o zaman söylenmedi. Çünkü zamanın doğru olduğuna karar verdiğinde bile, o zaman belki de vücut sana ortasını verir.” parmak ve o zaman bir hata yaptığınız, çok uzun süre beklediğiniz, başarısız olduğunuz şüphesiyle baş başa kalırsınız” diye devam ediyor aktris. Böylece “bir yankı gibi içeride yankılanan” “suçluluk duygusu” gelir.
Sonra anneliğin onu değiştirebileceği korkusu var: “Ve zaten biliyorum bebeğim, tüm yaratıcılığımı, ışığımı alacaksın”. “Seni bekliyorum ve seni o kadar çok istiyorum ki mutlaka bir hayal kırıklığı olacaksın. Ama nasıl konuşacağım…? Ama ben nasıl bir anneyim? Bu arada ben anne değilim…”
“Belki sadece sen bana gelmek istemiyorsun çünkü seni unuttuğumu, hayatı unuttuğumu düşünüyorsun. Çünkü çok meşguldüm. Ama ben sadece iyi olmak istedim, sadece hazırlıklı olmak istedim. , Benimle gurur duymanı istedim. Henüz orada olmasan bile. Belki de hep orada olduğun için, “diye bitiriyor oyuncu Ariston’un alkışlarına.