EFNAN ATMACA- Yepisyeni bir dedektif ve gelecekte ismini epeyce duyacağımız bir müellifle tanışmaya ne dersiniz? “Şevrole Belayir”, Sanem Gonzalez’in birinci kitabı. Polisiye, mizah ve aşkın harmanlandığı kitabın kahramanı Engin alıştığımız karizmatik polislerin bilakis biraz sakar, takıntılı ve maharetsiz üzere görünüyor. Lakin hiç bir şey göründüğü üzere değil elbette. Engin’in annesinin yaşadığı mahallenin en fiyakalı arabası kıpkırmızı gıcır gıcır Chevrolet Belair, Belgrad Ormanı’nda terk edilmiş bulunuyor. Otomobilini canı üzere seven Tanju da ortada yok. Ve iş Engin’e düşüyor. Bu işin ortasından ise eski Yeşilçam sinemalarını hatırlatan bir aşk, İstanbul’un değişen kültürü ve soluk soluğa bir macera çıkıyor. Hüzün ile cümbüşün birebir potada eridiği farklı bir polisiye okumak isterseniz “Şevrole Belayir” biçilmiş kaftan.
*Mizah ile polisiyeyi harmanlayan bir metinle giriş yaptınız edebiyat dünyasına. Uzak üzere görünse de aslında bir ortaya geldiğinde keyfine doyum olmaz ve güç bir ikili mizah ile polisiye. Siz nasıl karar verdiniz bu biçimde bir randevuya?
Her ne kadar dışarıya önemli bir manzara versem de kendimi bildim bileli yaşadığım her şeye eğlenceli tarafınca bakmışımdır. “Şevrole Belayir”e başlarken polisiye seyahatine çıkmıştım lakin yol beni mizaha da yönlendirdi; büsbütün doğaçlama diyebilirim. Yazarken epeyce eğlendim. Karakterleri karikatürize etmek hayli hoşuma gidiyor. Romandan örnek vereceğim ancak okumayanlar için spoiler olsun da istemiyorum.
*Kitapta sinematografik bir üslup dikkat çekiyor. Günümüz okuyucusunun sürate alışmasından dolayı mı benimsediniz bu üslubu yoksa sinemaya bir göz kırpış mıydı?
Sinema epeyce iç içe olduğum bir dünya, hem ben hem eşim bölümdeyiz. Doğal olarak tesiri altındayım. Bir sayfada yazdığım her anın kokusu, dokusu hepsi zihnimde canlanıyor hatta roman karakterleri oynuyorlar o anı. Sinematografik bir roman oldu fakat yeniden bunu da planlayarak yapmadım, içgüdüsel gelişti. “Şevrole Belayir” sinemaya göz de kırpıyor, el de sallıyor. Dizi ya da sinemasını hayata geçirmeyi planlıyorum.
*Kitapta akıcı bir polisiye örgü bir yandan devam ederken bir yandan da Yeşilçam tadı geliyor. Ana eksende hiç dinmeyen kara sevdalar var ve bu sevdalar kahramanların yolunu da karartıyor. Günümüzün kısa soluklu aşklarına atıf mı bu uzun uzun süren aşklar?
Günümüze dair hiç bir şeyi sevmiyorum, tıbbi gelişmeler haricinde; ona minnettarım. Bunu açıklama gereği duydum ne vakit bu biçimde desem “Ortaçağ’da dişin ağrısaydı da görseydin” üzere yorumlar alıyorum. değişen teknolojinin bu kadar esiri olmayı, her şeyi süratle tüketmeyi ve yerine yenisini anında koymayı hakikat bulmuyorum. Sevginin bu biçimde kolay ikâme edilebilir bir şey hâline gelmesi hayli üzücü. Yana kaydırarak birini hayatınızdan çıkarıp bir yenisini ekleyebiliyorsunuz.
Adalet değerli, manipülasyon tehlikeli
*Romandaki olaylar, şahıslar, parmak bastığınız sıkıntılar daima çift taraflı yansıtılmış. Madalyonun iki yüzünü de gösteriyorsunuz…
Yaşanan her olayın, o olayı yaşayan bireyler kadar hikayesi var. Kendi dünyamda da haksızlığı ve belirsizlikleri sevmeyen biriyim. Adalet hissini epey değerli, manipülasyonu tehlikeli buluyorum. Özel ömrümde da manipülasyon yapmayı seven beşerlerle epey karşılaştım ve bunlara karşı bir kalkan oluşturdum, Yazdığım kitapta da bu hususta titiz davrandım. Bırakalım okuyanlar objektif olarak karar versinler.
*Mizah ile polisiyeyi harmanlayan bir metinle giriş yaptınız edebiyat dünyasına. Uzak üzere görünse de aslında bir ortaya geldiğinde keyfine doyum olmaz ve güç bir ikili mizah ile polisiye. Siz nasıl karar verdiniz bu biçimde bir randevuya?
Her ne kadar dışarıya önemli bir manzara versem de kendimi bildim bileli yaşadığım her şeye eğlenceli tarafınca bakmışımdır. “Şevrole Belayir”e başlarken polisiye seyahatine çıkmıştım lakin yol beni mizaha da yönlendirdi; büsbütün doğaçlama diyebilirim. Yazarken epeyce eğlendim. Karakterleri karikatürize etmek hayli hoşuma gidiyor. Romandan örnek vereceğim ancak okumayanlar için spoiler olsun da istemiyorum.
*Kitapta sinematografik bir üslup dikkat çekiyor. Günümüz okuyucusunun sürate alışmasından dolayı mı benimsediniz bu üslubu yoksa sinemaya bir göz kırpış mıydı?
Sinema epeyce iç içe olduğum bir dünya, hem ben hem eşim bölümdeyiz. Doğal olarak tesiri altındayım. Bir sayfada yazdığım her anın kokusu, dokusu hepsi zihnimde canlanıyor hatta roman karakterleri oynuyorlar o anı. Sinematografik bir roman oldu fakat yeniden bunu da planlayarak yapmadım, içgüdüsel gelişti. “Şevrole Belayir” sinemaya göz de kırpıyor, el de sallıyor. Dizi ya da sinemasını hayata geçirmeyi planlıyorum.
*Kitapta akıcı bir polisiye örgü bir yandan devam ederken bir yandan da Yeşilçam tadı geliyor. Ana eksende hiç dinmeyen kara sevdalar var ve bu sevdalar kahramanların yolunu da karartıyor. Günümüzün kısa soluklu aşklarına atıf mı bu uzun uzun süren aşklar?
Günümüze dair hiç bir şeyi sevmiyorum, tıbbi gelişmeler haricinde; ona minnettarım. Bunu açıklama gereği duydum ne vakit bu biçimde desem “Ortaçağ’da dişin ağrısaydı da görseydin” üzere yorumlar alıyorum. değişen teknolojinin bu kadar esiri olmayı, her şeyi süratle tüketmeyi ve yerine yenisini anında koymayı hakikat bulmuyorum. Sevginin bu biçimde kolay ikâme edilebilir bir şey hâline gelmesi hayli üzücü. Yana kaydırarak birini hayatınızdan çıkarıp bir yenisini ekleyebiliyorsunuz.
Adalet değerli, manipülasyon tehlikeli
*Romandaki olaylar, şahıslar, parmak bastığınız sıkıntılar daima çift taraflı yansıtılmış. Madalyonun iki yüzünü de gösteriyorsunuz…
Yaşanan her olayın, o olayı yaşayan bireyler kadar hikayesi var. Kendi dünyamda da haksızlığı ve belirsizlikleri sevmeyen biriyim. Adalet hissini epey değerli, manipülasyonu tehlikeli buluyorum. Özel ömrümde da manipülasyon yapmayı seven beşerlerle epey karşılaştım ve bunlara karşı bir kalkan oluşturdum, Yazdığım kitapta da bu hususta titiz davrandım. Bırakalım okuyanlar objektif olarak karar versinler.