Eski eşyanın değerini Ahmet Hamdi Tanpınar’ın eşyanın ruhuna verdiği bedelden etkilenmesine bağlayan Rektör İnci’nin hem de meslek hayatına başladığında kazandığı birinci maaşla aldığı vazo da 30 yıldır çalışma masasında, yanı başında duruyor. Rektör İnci, eşyalarla içindeki bağı ve üniversitede yaptığı çalışmaları şu biçimde anlattı:
EŞYANIN RUHU YAŞANAN GÜNE MANA KATAR
“Çok sevdiğim Ahmet Hamdi Tanpınar’ın dediği üzere “Eşyanın bizde hatırı var”dır. birlikte uzun yıllar geçirdiğimiz eşya benim için başka bir bedel kazanır. Eşya üzerinde anı biriktirmeyi hayli manalı buluyorum. Onların bizde uyandırdığı hisler, niyetler yaşadığımız güne de mana katar. Maalesef günümüzde epey çabuk eşya değiştirmeye başladık. Bu süratli tüketim yaşananlara da pahasını kaybettiriyor.
HOCALAR KURUM İÇİN EŞYA ÜRETMİŞ
Geçmişi 140 yıla dayanan üniversitemizde hocalar, ressamlar, heykeltıraşlar hem de kurumda kullanılmak üzere eşya dizaynları yapmışlar, atölyelerde üretmişler. Bu değerli dizaynların ve üretimlerin bazılarakullanılmaz hale gelince bir köşeye atılmış. halbuki bu sandalyelerin, masaların her biri tasarım eseri. senelerca kuruma hizmet veren, onun hafızası olan aidiyet ve devamlılığı simgeleyen eşyalar var. Rektörlük nazaranvime başladığım aylarda yaptığım birinci iş, kurumumuzun Tarihi Mobilya Envanter Çalışmasını hazırlatmak oldu.
bakılırsavlendirdiğim arkadaşlarımızdan üniversitemizdeki bütün odaları, depoları dolaşmalarını ve değerli eşyaların fotoğraflarını çekip niteliklerini yazmalarını istedim. Kimin üzerine zimmetli olduklarını da listeledik. Her biri bu çalışma içerisinde kayıt altına alındı. Gereksinim duyulanları uzmanına inceletip tamire gönderdim ve bir daha kullanılabilir hale geldiler. O masalardan ve vitrinlerden biri artık Rektör yardımcımız Kaan Ökten’in odasında kullanılıyor. Çalışma odalarındaki koltuklar ve sandalyeler de tıpkı biçimde depolardan çıkartılıp onarıldı.
WEB SİTESİNE YÜKLENİP, STANT AÇILACAK
Artık kurumumuzda mevcut tasarım eseri eski eşyalardan hazırladığımız bu kataloğu web sitemize de yükleyeceğiz. bu biçimdece öğrencilerimiz ders yaparken, koridordan geçerken gördükleri eşyanın kimler tarafınca yapıldığını öğrenecek. Örneğin Hoş Sanatlar Fakültesi amfilerimizdeki sıraları yapan kişinin 2003 yılında kaybettiğimiz değerli hocamız Utarit İzgi olduğunu bilecek. Bunların farkına vardırmayı bir misyon edindim. Üniversitemizin kuruluşunun 140’ıncı yıl kutlamaları kapsamında, kimler tarafınca tasarlandığının, hangi senelerda yapıldığının bilgisine yer vererek bütün bu mobilyalardan bir stant hazırlamayı da düşünüyorum. Bu bahiste Sanayi Tasarım Bölümü’nden hocalarımızla çalışıyoruz.”
‘93 YILINDA BİRİNCİ MAAŞIMLA VAZO ALDIM’
Rektör Handan İnci, 30 yıldır nereye giderse, nerede bakılırsav alırsa alsın yanında götürdüğü vazosunun kıssasını ise şu biçimde anlattı:
“Kişiler için de eşyayla bir arada yıllanmak kelam konusu. Mimar Sinan Hoş Sanatlar Üniversitesi’nde araştırma bakılırsavlisi olarak çalışmaya başladığımda birinci maaşımı aldığım günü unutamam. hiç bir para insanın kendi emeğiyle kazandığı para kadar lezzetli değil, ben bu duyguyu birinci kere o maaşla yaşadım zira eğitim hayatını ailesinin takviyesiyle tamamlamış bir tanesiydim. Birinci maaşımı aldığımda hissettiğim duyguyu kalıcı hale getirmek istedim. Çalışma ortamımda bir kısım bile olsa tabiattan bir kesim bulunmasını fazlaca severim ötürüsıyla aklıma bir vazo almak geldi. O sırada Fen Edebiyat Fakültesi Beşiktaş’ta idi, ben de öğle içinde Beşiktaş Köyiçi çarşısına gittim. Evvel bankadan maaşımı çektim, daha sonra çarşıya gidip dolaşmaya başladım. Küçük bir züccaciye dükkanına. girdim. görünce epeyce beğendiğim ‘hemen almalıyım’ dediğim bir vazo değildi ancak oburlarının yanında sadeliğiyle en makulüydü. Çarşıdan bir demet de nergis alıp vazomla bir arada birinci masamın üzerine koydum. O vazo ondan sonrasında hiç çiçeksiz kalmadı. Çiçek olmadığı vakit içinderda da yeşil yapraklar koyarım.
‘BU VAZO ÇALIŞMA HAYATIMIN TANIĞI’
Bu vazo benim açımdan vakit ortasında bir simgeye dönüştü. 4 ofis değiştirdim, taşınma koşullarında kırılan vazolarım oldu. Bu da kırılabilirdi fakat 30 yıl boyunca kırılmadan benimle bir arada gelmesini epeyce manalı buluyorum. bir arada 20 yılımızı devirdikten daha sonra ‘sen artık vazo olmaktan çıktın’ diyerek bir arada seyahatimizi daha ihtimamlı devam ettirmeye başladım. O artık vazo değil, çalışma ömrümün şahidiydi. Çalışırken, bu yıllanmış vazoyu masamda görmekten keyifli oluyorum.“
EŞYANIN RUHU YAŞANAN GÜNE MANA KATAR
“Çok sevdiğim Ahmet Hamdi Tanpınar’ın dediği üzere “Eşyanın bizde hatırı var”dır. birlikte uzun yıllar geçirdiğimiz eşya benim için başka bir bedel kazanır. Eşya üzerinde anı biriktirmeyi hayli manalı buluyorum. Onların bizde uyandırdığı hisler, niyetler yaşadığımız güne de mana katar. Maalesef günümüzde epey çabuk eşya değiştirmeye başladık. Bu süratli tüketim yaşananlara da pahasını kaybettiriyor.
HOCALAR KURUM İÇİN EŞYA ÜRETMİŞ
Geçmişi 140 yıla dayanan üniversitemizde hocalar, ressamlar, heykeltıraşlar hem de kurumda kullanılmak üzere eşya dizaynları yapmışlar, atölyelerde üretmişler. Bu değerli dizaynların ve üretimlerin bazılarakullanılmaz hale gelince bir köşeye atılmış. halbuki bu sandalyelerin, masaların her biri tasarım eseri. senelerca kuruma hizmet veren, onun hafızası olan aidiyet ve devamlılığı simgeleyen eşyalar var. Rektörlük nazaranvime başladığım aylarda yaptığım birinci iş, kurumumuzun Tarihi Mobilya Envanter Çalışmasını hazırlatmak oldu.
bakılırsavlendirdiğim arkadaşlarımızdan üniversitemizdeki bütün odaları, depoları dolaşmalarını ve değerli eşyaların fotoğraflarını çekip niteliklerini yazmalarını istedim. Kimin üzerine zimmetli olduklarını da listeledik. Her biri bu çalışma içerisinde kayıt altına alındı. Gereksinim duyulanları uzmanına inceletip tamire gönderdim ve bir daha kullanılabilir hale geldiler. O masalardan ve vitrinlerden biri artık Rektör yardımcımız Kaan Ökten’in odasında kullanılıyor. Çalışma odalarındaki koltuklar ve sandalyeler de tıpkı biçimde depolardan çıkartılıp onarıldı.
WEB SİTESİNE YÜKLENİP, STANT AÇILACAK
Artık kurumumuzda mevcut tasarım eseri eski eşyalardan hazırladığımız bu kataloğu web sitemize de yükleyeceğiz. bu biçimdece öğrencilerimiz ders yaparken, koridordan geçerken gördükleri eşyanın kimler tarafınca yapıldığını öğrenecek. Örneğin Hoş Sanatlar Fakültesi amfilerimizdeki sıraları yapan kişinin 2003 yılında kaybettiğimiz değerli hocamız Utarit İzgi olduğunu bilecek. Bunların farkına vardırmayı bir misyon edindim. Üniversitemizin kuruluşunun 140’ıncı yıl kutlamaları kapsamında, kimler tarafınca tasarlandığının, hangi senelerda yapıldığının bilgisine yer vererek bütün bu mobilyalardan bir stant hazırlamayı da düşünüyorum. Bu bahiste Sanayi Tasarım Bölümü’nden hocalarımızla çalışıyoruz.”
‘93 YILINDA BİRİNCİ MAAŞIMLA VAZO ALDIM’
Rektör Handan İnci, 30 yıldır nereye giderse, nerede bakılırsav alırsa alsın yanında götürdüğü vazosunun kıssasını ise şu biçimde anlattı:
“Kişiler için de eşyayla bir arada yıllanmak kelam konusu. Mimar Sinan Hoş Sanatlar Üniversitesi’nde araştırma bakılırsavlisi olarak çalışmaya başladığımda birinci maaşımı aldığım günü unutamam. hiç bir para insanın kendi emeğiyle kazandığı para kadar lezzetli değil, ben bu duyguyu birinci kere o maaşla yaşadım zira eğitim hayatını ailesinin takviyesiyle tamamlamış bir tanesiydim. Birinci maaşımı aldığımda hissettiğim duyguyu kalıcı hale getirmek istedim. Çalışma ortamımda bir kısım bile olsa tabiattan bir kesim bulunmasını fazlaca severim ötürüsıyla aklıma bir vazo almak geldi. O sırada Fen Edebiyat Fakültesi Beşiktaş’ta idi, ben de öğle içinde Beşiktaş Köyiçi çarşısına gittim. Evvel bankadan maaşımı çektim, daha sonra çarşıya gidip dolaşmaya başladım. Küçük bir züccaciye dükkanına. girdim. görünce epeyce beğendiğim ‘hemen almalıyım’ dediğim bir vazo değildi ancak oburlarının yanında sadeliğiyle en makulüydü. Çarşıdan bir demet de nergis alıp vazomla bir arada birinci masamın üzerine koydum. O vazo ondan sonrasında hiç çiçeksiz kalmadı. Çiçek olmadığı vakit içinderda da yeşil yapraklar koyarım.
‘BU VAZO ÇALIŞMA HAYATIMIN TANIĞI’
Bu vazo benim açımdan vakit ortasında bir simgeye dönüştü. 4 ofis değiştirdim, taşınma koşullarında kırılan vazolarım oldu. Bu da kırılabilirdi fakat 30 yıl boyunca kırılmadan benimle bir arada gelmesini epeyce manalı buluyorum. bir arada 20 yılımızı devirdikten daha sonra ‘sen artık vazo olmaktan çıktın’ diyerek bir arada seyahatimizi daha ihtimamlı devam ettirmeye başladım. O artık vazo değil, çalışma ömrümün şahidiydi. Çalışırken, bu yıllanmış vazoyu masamda görmekten keyifli oluyorum.“