Bu tabir; çocukların beslenme, sıhhat, giyinme, barınma, sevgi üzere temel gereksinimlerinin ihmal edildiği, şiddet ve dehşet iklimi hâkim olan aileleri aklımıza getirebilir. Lakin kimi vakit çocuklarını nitekim çok seven ebeveynlere sahip, dışarıdan imrenilen, ülkü görünen ailelerde de, duygusal ihmal içeren tavırlar görülebilir.
Çocuğun duygusal gereksinimlerine, ebeveynleri tarafınca değersiz muamelesi yapılırsa, ailelerine uyumlanabilmek için, onlar da kendi duygusal benliklerini inkar ederler. Bu çocukların yetişkinliklerinde bile, kendilerini sevme ve diğerleriyle duygusal bağ kurmakla ilgili, içlerinde bir boşluk hissedeceklerine kuşku yoktur. (Jonice Webb, Christine Musello. “Çocuklukta İhmalin İzi. Boşluk Hissi”)
Örneğin; kendilerinin elde edemedikleri imkanları, çocuklarına sunmak için, var güçleriyle çalışan işkolik bir anne babayı düşünelim. Gece gündüz demeden çalışıyor, hafta sonu yahut resmi tatillerde bile iş seyahatlerine çıkabiliyorlar. Elde ettikleri yüksek gelirle, çocuklarına sunamayacakları imkanlar yok. Ülkenin en âlâ, en değerli okullarında okutuyorlar. Kıymetli tatillere gidiyorlar. Çocuklar daima özel markalı eserler giyiyorlar. Kaliteli besleniyorlar fakat anne babalarının yüzünü görmüyorlar.
Bir de çocuklarını daima pohpohlayan ebeveynler var. Onların kızı prenses, oğulları paşa. Onların çocukları en hoş. En güzel. En başarılı. En âlâ. En zeki. Dünya bu çocukların etrafında dönüyor. Komşu çocukları, kuzenler, arkadaşları, sınıfındaki başka tüm çocuklar; onlarınkinin yanında solda sıfır. Pekala bu ennnnn çocuklar büyüyüp, gerçek dünyaya karıştıklarında, öteki eennnlerle karşılaştıklarında neler hisseder? Daima en önde olma beklentileri karşılanmayınca yahut en önde, en güzel, en hoş oldukları biçimde; örneğin aşık oldukları insan, pek de “en” olmayan vasat birini onlara tercih ettiğinde neler hissederler? Ömür uzunluğu bu en önde olma isteği onları nasıl yorar? Oburlarının daha düzgün olduğu alanlarda, kendilerini nasıl hissederler? Kendi en güzel oldukları hususta, onları geçen biri olduğunda (ki kesinlikle olacaktır) nasıl bir yıkım yaşarlar?
Bir diğer örneğimiz, mükemmeliyetçi ebeveynler. Muvaffakiyet odaklıdırlar. Kendilerinin ulaşamadığı fırsatları, hayalleri çocuklarının yakalaması için uğraşırlar. Onların muvaffakiyetinden ekseriyetle tatmin olmaz, daha fazlasını isterler. örneğin imtihandan 95 alan çocuğuna “niçin 100 almadın?” diye sorarlar. Mükemmeliyetçi ebeveynler, destekleyici oldukları sürece çocuklarının gelişmenine olumlu tesir yapabilirler. Birfazlaca olimpiyat şampiyonunun ya da memleketler arası üne sahip sanatkarın ailesi mükemmeliyetçidir. Lakin çocuğunun istediği şeyi başarmasına dayanak olmakla, ebeveynlerinin istediğini yapması için baskı kurmak içinde büyük fark vardır. Mükemmeliyetçi ebeveynler, kendileri tarafınca planlanmış geleceği için, çocuğun bu gününü heba edebilir. Yaşının gerektirdiği duygusal gereksinimleri fark edemeyebilir. Bu üzere çocuklar yetişkinliklerinde ne kadar yüksek muvaffakiyet kazansalar da bir türlü kendilerini kâfi hissedemezler. Onlar için her vakit çıkmaları gereken bir üst basamak vardır. (Web ve Musello, 2014 s. 87-90)
Çocuğun duygusal gereksinimlerine, ebeveynleri tarafınca değersiz muamelesi yapılırsa, ailelerine uyumlanabilmek için, onlar da kendi duygusal benliklerini inkar ederler. Bu çocukların yetişkinliklerinde bile, kendilerini sevme ve diğerleriyle duygusal bağ kurmakla ilgili, içlerinde bir boşluk hissedeceklerine kuşku yoktur. (Jonice Webb, Christine Musello. “Çocuklukta İhmalin İzi. Boşluk Hissi”)
Örneğin; kendilerinin elde edemedikleri imkanları, çocuklarına sunmak için, var güçleriyle çalışan işkolik bir anne babayı düşünelim. Gece gündüz demeden çalışıyor, hafta sonu yahut resmi tatillerde bile iş seyahatlerine çıkabiliyorlar. Elde ettikleri yüksek gelirle, çocuklarına sunamayacakları imkanlar yok. Ülkenin en âlâ, en değerli okullarında okutuyorlar. Kıymetli tatillere gidiyorlar. Çocuklar daima özel markalı eserler giyiyorlar. Kaliteli besleniyorlar fakat anne babalarının yüzünü görmüyorlar.
Bir de çocuklarını daima pohpohlayan ebeveynler var. Onların kızı prenses, oğulları paşa. Onların çocukları en hoş. En güzel. En başarılı. En âlâ. En zeki. Dünya bu çocukların etrafında dönüyor. Komşu çocukları, kuzenler, arkadaşları, sınıfındaki başka tüm çocuklar; onlarınkinin yanında solda sıfır. Pekala bu ennnnn çocuklar büyüyüp, gerçek dünyaya karıştıklarında, öteki eennnlerle karşılaştıklarında neler hisseder? Daima en önde olma beklentileri karşılanmayınca yahut en önde, en güzel, en hoş oldukları biçimde; örneğin aşık oldukları insan, pek de “en” olmayan vasat birini onlara tercih ettiğinde neler hissederler? Ömür uzunluğu bu en önde olma isteği onları nasıl yorar? Oburlarının daha düzgün olduğu alanlarda, kendilerini nasıl hissederler? Kendi en güzel oldukları hususta, onları geçen biri olduğunda (ki kesinlikle olacaktır) nasıl bir yıkım yaşarlar?
Bir diğer örneğimiz, mükemmeliyetçi ebeveynler. Muvaffakiyet odaklıdırlar. Kendilerinin ulaşamadığı fırsatları, hayalleri çocuklarının yakalaması için uğraşırlar. Onların muvaffakiyetinden ekseriyetle tatmin olmaz, daha fazlasını isterler. örneğin imtihandan 95 alan çocuğuna “niçin 100 almadın?” diye sorarlar. Mükemmeliyetçi ebeveynler, destekleyici oldukları sürece çocuklarının gelişmenine olumlu tesir yapabilirler. Birfazlaca olimpiyat şampiyonunun ya da memleketler arası üne sahip sanatkarın ailesi mükemmeliyetçidir. Lakin çocuğunun istediği şeyi başarmasına dayanak olmakla, ebeveynlerinin istediğini yapması için baskı kurmak içinde büyük fark vardır. Mükemmeliyetçi ebeveynler, kendileri tarafınca planlanmış geleceği için, çocuğun bu gününü heba edebilir. Yaşının gerektirdiği duygusal gereksinimleri fark edemeyebilir. Bu üzere çocuklar yetişkinliklerinde ne kadar yüksek muvaffakiyet kazansalar da bir türlü kendilerini kâfi hissedemezler. Onlar için her vakit çıkmaları gereken bir üst basamak vardır. (Web ve Musello, 2014 s. 87-90)