BABALAR BİLDİĞİ KADAR SEVER. OĞULLAR DA ONLARIN BİLDİĞİ KADAR
Kapı sinemasında Kadir İnanır’ın canlandırdığı Yakup karakteri bu biçimde söylüyordu.
Bizim toplumumuzda babalar sevmeyi ne kadar bilir? Kırsalda, kentlerde, ataerkil yapılarını hala koruyan ailelerde babalar, o denli ulu orta çocuklarına sevgi gösteremezler. Hele aile büyüklerinin yanında, onları görmezden gelirler. Eşlerine ve çocuklarına sert ve büyüklenmeci hal göstermeyen erkekler kılıbık, hanım köylü olarak alaya alınmaktan korkarlar. Yalnızken ailesine daha yumuşak davranan erkek, toplumsal roller gereği, toplumsal etraf ortasında muktedir aile babası görünmek için, sert ve ilgisiz haller sergileyebilir. Ondan bu sevgi takviyesini alamayan erkek çocuğu, edindiği rol model kalıbı ile kendi çocuğuna ne kadar sevgi gösterebilir?
Ebeveynlerden ilgi ve sevginin görülmemesi; bağlanma meselelerine, bu da travma algısına sebep olabiliyor. bu biçimde Yakup’un dediği üzere, “oğullar da babalarının bildiği kadar” mı sever?
Kalıtsal aile travmalarını ya da travma transferini epeyce hoş anlatan bir cümle. Çocuklukta yaşanan travmaların daha sonraki nesillere transferine dair yapılan araştırmalar; travmatik yaşantıların bireylerin ruhsal bütünlüğünde kesintilere yol açabildiğini gösteriyor. Dahası bu tesir, ileriki jenerasyonlara de yansıtılabiliyor. Hatırlamadığımız, tahminen de şahsen yaşamadığınız bir olay, his düzenleme kuvvetliğü yaşamamıza, aile işlevselliğimizin bozulmasına ve bağlantılarımızın aksamasına sebep olabiliyor.
normal olarak ki bu tıp sarsıntılarla karşılaşan her bireyin, birebir yansıyı vermesi beklenemez. Çevresel faktörler, bizim mizaç yapımıza bağlı olarak zihnimizde mana buluyor. Travma tesirini fark edip, tedavi ve duygusal dayanak alarak bu transfer zincirini kırmak mümkün. Bernard Shaw’un dediği üzere “hayat kendini bulmak değildir. Hayat kendini yaratmaktır.”
Kendini ve daha sonraki kuşakları yaratma seyahatinde ilerleyen tüm babaların, babalar günü kutlu olsun.
Bu durum transfer ile kuşaklar uzunluğu devam eder mi? Hayır! Bunu baht olarak kabul etmek gerçek olmayacaktır.
Travmatik tecrübelerin daima ve ağır olarak yaşandığı aileler incelendiğinde, ebeveynlerin kendi çocukluklarında da benzeri travmalar yaşadıkları görülmüş. Daha derinlikli çalışmalarda, üç jenerasyon geri gidilerek; o gün yaşanan travmatik olayın geçmişte de aynısının yaşandığı gözlemlenmiş. Aile içi şiddet, fizikî ve duygusal ihmal ve istismar, birtakım ailelerde soydan gelen bir özellik üzere kendisini gösterebiliyor.
Aslında bunun ne kadar yanlışsız olduğunu olduğunu fark ederek profesyonel takviye almak kıymetli bir adım olacaktır.
ötürüsıyla travmanın hem objektif tıpkı vakitte sübjektif tarafları bulunmaktadır. Travmatik yaşantılar ruhsal açıdan bireylerin hayli eksenli semptomlar verebilmesine niye olan olaylardır. Bu olaylar travmatize bireylerin ruhsal bütünlüğünde kesintilere niye olur.
Kapı sinemasında Kadir İnanır’ın canlandırdığı Yakup karakteri bu biçimde söylüyordu.
Bizim toplumumuzda babalar sevmeyi ne kadar bilir? Kırsalda, kentlerde, ataerkil yapılarını hala koruyan ailelerde babalar, o denli ulu orta çocuklarına sevgi gösteremezler. Hele aile büyüklerinin yanında, onları görmezden gelirler. Eşlerine ve çocuklarına sert ve büyüklenmeci hal göstermeyen erkekler kılıbık, hanım köylü olarak alaya alınmaktan korkarlar. Yalnızken ailesine daha yumuşak davranan erkek, toplumsal roller gereği, toplumsal etraf ortasında muktedir aile babası görünmek için, sert ve ilgisiz haller sergileyebilir. Ondan bu sevgi takviyesini alamayan erkek çocuğu, edindiği rol model kalıbı ile kendi çocuğuna ne kadar sevgi gösterebilir?
Ebeveynlerden ilgi ve sevginin görülmemesi; bağlanma meselelerine, bu da travma algısına sebep olabiliyor. bu biçimde Yakup’un dediği üzere, “oğullar da babalarının bildiği kadar” mı sever?
Kalıtsal aile travmalarını ya da travma transferini epeyce hoş anlatan bir cümle. Çocuklukta yaşanan travmaların daha sonraki nesillere transferine dair yapılan araştırmalar; travmatik yaşantıların bireylerin ruhsal bütünlüğünde kesintilere yol açabildiğini gösteriyor. Dahası bu tesir, ileriki jenerasyonlara de yansıtılabiliyor. Hatırlamadığımız, tahminen de şahsen yaşamadığınız bir olay, his düzenleme kuvvetliğü yaşamamıza, aile işlevselliğimizin bozulmasına ve bağlantılarımızın aksamasına sebep olabiliyor.
normal olarak ki bu tıp sarsıntılarla karşılaşan her bireyin, birebir yansıyı vermesi beklenemez. Çevresel faktörler, bizim mizaç yapımıza bağlı olarak zihnimizde mana buluyor. Travma tesirini fark edip, tedavi ve duygusal dayanak alarak bu transfer zincirini kırmak mümkün. Bernard Shaw’un dediği üzere “hayat kendini bulmak değildir. Hayat kendini yaratmaktır.”
Kendini ve daha sonraki kuşakları yaratma seyahatinde ilerleyen tüm babaların, babalar günü kutlu olsun.
Bu durum transfer ile kuşaklar uzunluğu devam eder mi? Hayır! Bunu baht olarak kabul etmek gerçek olmayacaktır.
Travmatik tecrübelerin daima ve ağır olarak yaşandığı aileler incelendiğinde, ebeveynlerin kendi çocukluklarında da benzeri travmalar yaşadıkları görülmüş. Daha derinlikli çalışmalarda, üç jenerasyon geri gidilerek; o gün yaşanan travmatik olayın geçmişte de aynısının yaşandığı gözlemlenmiş. Aile içi şiddet, fizikî ve duygusal ihmal ve istismar, birtakım ailelerde soydan gelen bir özellik üzere kendisini gösterebiliyor.
Aslında bunun ne kadar yanlışsız olduğunu olduğunu fark ederek profesyonel takviye almak kıymetli bir adım olacaktır.
ötürüsıyla travmanın hem objektif tıpkı vakitte sübjektif tarafları bulunmaktadır. Travmatik yaşantılar ruhsal açıdan bireylerin hayli eksenli semptomlar verebilmesine niye olan olaylardır. Bu olaylar travmatize bireylerin ruhsal bütünlüğünde kesintilere niye olur.