Eğer kusurluluk şemasına sahipseniz; eksik ve yetersiz olduğunuza dair bir inançla yaşarsınız. O denli ki; hiç bir başarınız derinlerinizde yatan bu duyguyu büsbütün yok etmez. Kusurlu olduğunuza dair güçlendirdiğiniz bu inancı ustalıkla gizlemeye eğilimi gösterirsiniz. kimi vakit bu histen kaçarak gayret etmeyi tercih edersiniz. Birinin sizi gerçek manada sevdiğine ikna olmakta çok kuvvetlik çekersiniz. Zira sevilmeye bedel özelliklere sahip olmadığınız konusundaki inancınız kökleşmiştir. Kendilik algınız; bozulmuş yahut çarpıtılmıştır. Ne yaparsanız yapın size dair zihninizde oluşan profilde eksikler vardır. Saklanmak kimi vakit en kolayıdır. En değerli kısım kendinizle ilgili kusurluluk algınızın nasıl hal aldığı ve ruhunuza kök saldığıdır.
Çocukluğunuzda ebeveynleriniz sizi daima eleştirdiyse, yıkıcı bir katılıkla size kurallar çizdiyse, var olan benlik özellikleriniz niçiniyle size “istenmediğinizi” hissettirdiyse zihninizde “ben istenmeyen, yetersiz, kusurlu ve eksik biriyim” algısı oluşur. En ufak bir teşebbüsünüzde ebeveynleriniz size “işe yaramaz” olduğunuzu hissettirmiştir. Her ne yaparsanız yapın ebeveynlerinize bakılırsa yaptığınız her iş bir kesim eksiktir.
Anne-babanızın her tenkidinde zihninizde “hiç bir şey için gereğince âlâ olmadığınız” inancının tohumları atılır. Kendinizi küçümsemeyi ebeveynlerinizden öğrenirsiniz. yıllar süren tenkit külçeşidinin kararı artık kendinizin yargıcı haline gelirsiniz. Ebeveynlerinizden “en iyi” kendinizi eleştirmeyi öğrenmişsinizdir. En ufak bir kusurunuz sizin tepetaklak olmanıza ve başa sarmanıza alt yapı oluşturabilir.
Yetişkin ömrünüzde yeni bir işe başlamak yürek gerektirir. Zira hiç bir bahiste kâfi olmadığınıza dair inancınız kökleşmiştir. Kusurluluk inancınızla yüzleştiğinizde derin bir utanç duyarsınız. Şayet ebeveyniniz gelişmeniniz mühletince size; sizin maharetsiz, bedelsiz ve hiç bir şey için gereğince uygun olmadığınızı söylemiş olduyse bu hisleri yetişkin ömrüne taşır ve bu hisleri iç ses haline getirirsiniz. Geçmişte nasıl göründüğünüz, nasıl davrandığınız yahut nasıl konuştuğunuzla ilgili daima eleştirilmişsinizdir. Size siz olduğunuz için yani kendi yapısal özellikleriniz niçiniyle gereğince bedel verilmemiştir. Gereğince sevilmeyişinizi tahminen de kusurlu ve yetersiz oluşunuzla ilişkilendirdiniz.
Anne-babanızın sizi eleştirirken kurduğu cümleler artık iç sesiniz haline gelmiştir. O denli ki; yıllardır duyduğunuz bu cümlelerin bilakis inanmak sizin için gereğince kolay değildir. Bu ses hayatınızın bir modülü haline gelmiştir. En başarılı hissettiğiniz vakit içinderda bile art planda size hiç duymak istemediklerinizi hatırlatır. İç sesiniz acımasız, cezalandırıcı ve katıdır. Size hayatınızın şimdi her kademesinde kusurlu ve zayıf olduğunuzu hatırlatır. Siz tüm gücünüzle bir daha ayağa kalkar ve yeni başarılarla ruhsal tatmin sağlamaya çalışırsınız fakat eleştirel iç ses size muvaffakiyetlerinizin süreksiz olduğunu ve muvaffakiyetinizin büyük hissesinin aslında size ilişkin olmadığını hatırlatır.
Çocukluğunuzda ebeveynleriniz sizi daima eleştirdiyse, yıkıcı bir katılıkla size kurallar çizdiyse, var olan benlik özellikleriniz niçiniyle size “istenmediğinizi” hissettirdiyse zihninizde “ben istenmeyen, yetersiz, kusurlu ve eksik biriyim” algısı oluşur. En ufak bir teşebbüsünüzde ebeveynleriniz size “işe yaramaz” olduğunuzu hissettirmiştir. Her ne yaparsanız yapın ebeveynlerinize bakılırsa yaptığınız her iş bir kesim eksiktir.
Anne-babanızın her tenkidinde zihninizde “hiç bir şey için gereğince âlâ olmadığınız” inancının tohumları atılır. Kendinizi küçümsemeyi ebeveynlerinizden öğrenirsiniz. yıllar süren tenkit külçeşidinin kararı artık kendinizin yargıcı haline gelirsiniz. Ebeveynlerinizden “en iyi” kendinizi eleştirmeyi öğrenmişsinizdir. En ufak bir kusurunuz sizin tepetaklak olmanıza ve başa sarmanıza alt yapı oluşturabilir.
Yetişkin ömrünüzde yeni bir işe başlamak yürek gerektirir. Zira hiç bir bahiste kâfi olmadığınıza dair inancınız kökleşmiştir. Kusurluluk inancınızla yüzleştiğinizde derin bir utanç duyarsınız. Şayet ebeveyniniz gelişmeniniz mühletince size; sizin maharetsiz, bedelsiz ve hiç bir şey için gereğince uygun olmadığınızı söylemiş olduyse bu hisleri yetişkin ömrüne taşır ve bu hisleri iç ses haline getirirsiniz. Geçmişte nasıl göründüğünüz, nasıl davrandığınız yahut nasıl konuştuğunuzla ilgili daima eleştirilmişsinizdir. Size siz olduğunuz için yani kendi yapısal özellikleriniz niçiniyle gereğince bedel verilmemiştir. Gereğince sevilmeyişinizi tahminen de kusurlu ve yetersiz oluşunuzla ilişkilendirdiniz.
Anne-babanızın sizi eleştirirken kurduğu cümleler artık iç sesiniz haline gelmiştir. O denli ki; yıllardır duyduğunuz bu cümlelerin bilakis inanmak sizin için gereğince kolay değildir. Bu ses hayatınızın bir modülü haline gelmiştir. En başarılı hissettiğiniz vakit içinderda bile art planda size hiç duymak istemediklerinizi hatırlatır. İç sesiniz acımasız, cezalandırıcı ve katıdır. Size hayatınızın şimdi her kademesinde kusurlu ve zayıf olduğunuzu hatırlatır. Siz tüm gücünüzle bir daha ayağa kalkar ve yeni başarılarla ruhsal tatmin sağlamaya çalışırsınız fakat eleştirel iç ses size muvaffakiyetlerinizin süreksiz olduğunu ve muvaffakiyetinizin büyük hissesinin aslında size ilişkin olmadığını hatırlatır.